De stelling....

Het Afdelingsbestuur wil graag weten hoe er over concrete zaken in het springveld gedacht wordt. Het paraforum is daar een aardig medium voor. De volgende discussie mag dan natuurlijk niet ontbreken;

Sinds een paar jaar werken we in Nederland met verplichte richtlijnen voor het mogen gebruiken van parachutes door springers. Deze richtlijnen zijn vastgelegd in een model dat in de volksmond ook wel de “kompasroos” wordt genoemd. Met wat voor een parachute iemand mag springen wordt bepaald door een aantal factoren:
• Hoeveel sprongen heeft iemand totaal gemaakt.
• Hoe current is iemand (aantal sprongen laatste jaar)
• De oppervlakte van de parachute
• De wingload van de parachute met de betreffende springer
• In welke categorie valt de betreffende parachute met bijbehorende vliegeigenschappen.

Geen enkel model is perfect. Er zullen altijd grensgevallen zijn die ongelukkig uitkomen (b.v. bij zware of juist heel lichte mensen), grenzen zijn vaak ook arbitrair. Ook kunnen er nadelige praktische consequenties aan een model zitten, de tweedehands markt b.v. ligt redelijk stil omdat de doorstroming naar kleinere chutes veel langzamer gaat.

Echter het grote voordeel, en uiteraard de oorspronkelijke bedoeling, van het model is dat het er zo langzamerhand naar uit gaat zien dat het aantal blessures dat toe te schrijven is aan een gebrek aan canopyskills statistisch significant minder aan het worden is.

De stelling is dan ook: het is goede zaak dat de kompasroos is ingevoerd

Schiet u maar....

Eigenlijk is deze te makkelijk, maar ja, I'm easy... Mijn excuses daarvoor, en ook tevens voor de vele tenen en ego's die ik in deze post onherstelbaar ga beschadigen. Ik zal proberen het (heel) kort te houden.

Ronald geeft het eigenlijk al aan: grenzen zijn vaak arbitrair.

De ontwikkeling mbt regelgeving door de afdeling para is gericht op meer zelfstandigheid van de individuele springer. Het nieuwe brevettensysteem is hier een prima voorbeeld van. Voor uitzonderingen / individuele inschattingen hebben we uit het oude BVR systeem overgehouden .... [tromgeroffel] ... DE INSTRUCTEUR.

Vanuit verschillende kanten hoor ik dat het instructiekader zelf om regels heeft gevraagd. DE instructeur kan kennelijk niet kan beoordelen of iemand zelfstandig veilig aan een bepaalde chute op de grond kan komen.

Het lijkt mij noodzakelijker om aan het niveau van het instructiekader te werken dan dit soort regels in te voeren. De afdeling heeft hiermee ingestemd en werkt nu tegendraads op de ontwikkeling naar meer zelfstandigheid van de individuele sportparachutist. Dat vind ik jammer.

De kompasroos bestaat nu een paar jaar. Mijn vraag aan de afdeling is wat er in die jaren gedaan is aan het op niveau brengen van het instructiekader. Ik neem aan dat mijn contributie (reeds overgemaakt) hiervoor ook wordt gebruikt en dat ik nu toch wel resultaten mag gaan zien.

Grtzzzz
Roel

Ik denk dat de invoering van de kompasroos als basis helemaal geen slechte is. Echter, zoals gesteld, voor de randgevallen blijft het moeilijk, lichte mensen hangen aan een voor hun (veel) te grote chute en kunnen hier relatief weinig mee tot aan de magische grens van 500.
Dan de reden waarom de roos is ingevoerd: verminderen van blessures door een gebrek aan canopy control. Wat wordt hier verder concreet mee gedaan in het opleidingsprogramma van de springer, behalve de paar verplichte sprongetjes in de breveteisen?
Misschien moeten we gaan nadenken over een begeleidingssysteem in canopycontrol en de roos wat meer gaan loslaten en de instructeur weer betrekken in de beoordeling of iemand aan een kleinere chute mag hangen.

Blue skies,
Koos

De kompasroos in de huidige vorm vind ik behoorlijk "over the top". Mijn ega kwam er anderhalf jaar geleden mee in aanraking toen zij wilde downsizen. Met haar gewicht van 56 kg was meteen duidelijk dat lichte personen behoorlijk benadeeld worden door het aanbrengen van een minimum canopysize per categorie. Deze is dermate "safe" gekozen, waardoor zij nog steeds aan een relatief grote chute moet blijven vliegen, waarbij zij een wingload haalt van amper 1,0. Het feit dat lichte personen benadeeld worden is op zich al jammer, aangezien dit vaak dames betreft en dat is nou net de groep die over het algemeen minder risico's neemt t.o.v. het andere geslacht.

Het is al genoemd, geen enkel model is perfect. Een poging de perfectie te benaderen, werkt evenmin. Ik vind de verantwoordelijkheid van een instructeur in deze maatregel compleet ingesneeuwd. Een instructeur moet met een minimale richtlijn uit de voeten kunnen en kunnen optreden daar waar nodig.

Ik ben van mening dat het vastleggen van een maximale wingload in relatie tot ervaring meer dan voldoende moet zijn. Dus afschaffen van de lijst met parachutemerken en types. Ook de minimale canopysize per categorie afschaffen of in iedergeval versoepelen door ze per categorie met 1 maat te verkleinen (een rekensommetje leert dan dat we dan nog steeds voldoende rekening houden met het feit dat lichtere/kleinere combinaties met bepaalde wingload heftiger reageert dan een zwaardere/grotere met dezelfde wingload).

Uiteraard is het goed nieuws dat het aantal blessures t.g.v. gebrek aan canopyskills aan het afnemen is. Echter, is dit de verdienste van de kompasroos of zijn er andere faktoren in het spel?

Het is mijn mening dat het laatste het geval is. Canopy skills begint steeds meer in de belangstelling van de gemiddelde springer te staan, mede doordat dat er een aantal intiatiefnemers zijn geweest die hiervoor cursussen, seminars etc hebben opgezet. Hiervoor is de belangstelling aanzienlijk geweest, met - nog belangrijker - veel info, feedback en voer voor discussies die door de deelnemers naar de verenigingen terug werd gebracht. Men is zich meer bewust gaan worden hoe je met een koepel goed kunt vliegen en laten we eerlijk wezen: aan deze skills kan altijd gewerkt worden, hoe ervaren je ook bent.

Wat is dan de bijdrage van de kompasroos geweest? M.i. heeft het alleen het aankoopgedrag van springers beinvloed en de meest extreme progressievormen nagenoeg uitgebannen (binnen 500 sprongen aan een Velocity of zo). Dat laatste is op zich niet verkeerd, maar was daar die kompasroos nou echt voor nodig??? Volgens mij kon het instructiekader hier ook al voldoende aan doen zonder deze extra regels. En daarbij, zelfs met een grote koepel kan je je voldoende pijn bezorgen. Dat heeft niks met de kompasroos te maken maar alles met skills....

Daarom had ik liever gezien dat de kompasroos een leidraad zou zijn geworden in plaats van een verplichting. Regels zijn goed als ze problemen oplossen. Hier lijkt dat nauwelijks het geval...

De kompasroos als middel om te toetsen of een springer voldoet aan een bepaalde wingload / keuze van een parachute is voor mij als I al voldoende motivatie om nauwkeurig om te gaan met de kompasroos.

Als I kan ik me ook 'lekker verschuilen' achter deze opgelegde maatregel.

Natuurlijk zijn er randverschijnselen, het is goed als de instructeur daar zijn / haar verantwoordelijkheid in kan nemen door wél toestemming te verlenen aan springer(st)ers om meer te downsizen dan de kompasroos toestaat. De huidige procedure (aanvragen ontheffing, ik heb daar nog niemand over gehoord!!!) dus overboord zetten.

Een instructeur kan ter plekke veel beter beoordelen of iemand daarvoor in aanmerking komt, de springer is 'bekend'. Daarnaast is er ook de mogelijkheid om dat in een instructiegroep te bespreken en daarna een toestemming te verlenen. Maar ja, we leven als clubs / centra's nog steeds te veel op eilandjes...dus als die spring(st)er op een andere club of centrum verschijnt dan zijn de rapen gaar...

Maar als we breder kijken naar de canopy skills is er nog wel wat meer aan de hand:

Feit is dat de meeste blessure's, naast de beginnende leerling die aan gehuurd materiaal van club / centrum springt, in de klasse springers van 300 tot ongeveer 800 sprongen vallen.
Deze springers worden door de kompasroos redelijk beschermd maar kunnen zich met onverantwoordelijk gedrag nog steeds flink bezeren, met of zonder kompasroos.

De toename van de canopy skills is in hoge mate te danken aan de input die hier, meer qua theoriekennis minder qua praktijkkennis, in gestopt is.

Een minder meetbaar punt is de motivatiebeinvloeding en landingsgedrag.
Toch ben ik van mening dat de motivatie langzaam maar zeker aan het verbeteren is.

De konfrontatie met videobeelden van slechte landingen (die zijn voorhanden) tijdens bijvoorbeeld een A- of B-brevettheorie-examen is, wat mij betreft, één van de opties om de beginnende springer zich méér bewust te laten worden van de risico's.

Aan de andere kant: Welke mogelijkheden heeft een instructeur om iemand, die jaarlijks veel sprongen heeft gemaakt tot aan het C-brevet en die vervolgens geen C-brevet wenst te halen en terugvalt naar een zeer bescheiden aantal sprongen (zeg 25 per jaar) en die deze sprongen maakt in een tijdsbestek van enkele maanden, te korrigeren?

Ook deze groep springers, qua motivatie t.a.v. canopy skills vaak minder, moet je als instructeur, daar waar nodig, moeten kunnen korrigeren en dan uiteraard voordat er een blessure optreedt.

Wat te denken van een 'hooklicensie'? Misschien een hele andere discussie maar wel verwant met de kompasroos.

Wat gedachten van André Masurel

Het aanvragen van een ontheffing heeft mijn ega geprobeerd. Zij wilde met haar 56 kilo en 85 sprongen graag met een PD silhouette 150 gaan springen (wingload 0,96). Wij hebben toen een brief verzonden aan het bestuur met het verzoek voor een ontheffing. Deze aanvraag ging op de bus met een verklaring van de chef-instructeur van het centrum waar wij springen, dat hij geen enkel bezwaar had. Sterker nog: De chef-instructeur vond de Silhouette 150 een nog veiligere keuze dan de Merit 170 waar zij toen aan sprong.

Maar helaas, het verzoek werd afgewezen met als reden dat de technische commissie geen uitzonderingen op de kompasroos wilde (wil) maken...

Wat zeg je tegen je dochter van 15?
A - Je mag niet neuken met die boerenpummels.
B - Dit is een condoom (en je geeft haar wat tips voor effectief gebruik).

Moraal (voor de trage para): voorlichten is beter dan verbieden. Wat staat er bijvoorbeeld in ons mooie handboek sportparachutist over swoopen? (En waarom kun je dit niet gewoon downloaden net zoals het handboek schermvliegen?) Ik vind de kompasroos trouwens een hele goede leidraad.